De wegen van en naar de luchthaven zijn gesloten en het laatste nieuws is dat onze bestemming hevig gebukt gaat onder een zware sneeuwstorm. Als we met een paar uur vertraging richting de poolcirkel vliegen is de challenge echt begonnen;  De aankomende 85 uur gaan we op zoek naar het Noorderlicht en waar beter kan je dat doen dan in IJsland!

85 uur
85 uur op zoek naar het Noorderlicht is onderdeel van de 48uurs challenge, waar het idee is om een weekend lang een mooi avontuur te beleven. Al snel bleek de 48 uur een te grote logistieke uitdaging om ergens hoog in het noorden op zoek te gaan naar dit fascinerende natuurfenomeen. Maar als je zelf de spelregels bedenkt,  dan mag je best een beetje vals spelen, toch?

Dit keer ben ik op pad met blogger Lindy Prins. Ik heb haar leren kennen bij een lifestyle shoot van Asics en zij is event coordinator bij Frankwatching en schrijft o.a. voor The Urbanites. We vullen elkaar goed aan. Zelf ben ik een totale leek op social media gebied en Lindy heeft nog niet veel ervaring met reizen zonder een plan.

En juist dat is wat deze 85 uur gaat zijn. Een challange mag een beetje chaotisch zijn, er is geen duidelijk plan en uit ervaring weet ik dat er vanzelf een mooi avontuur ontstaat. Die storm past dus wel in dit concept. Gelukkig zit mijn nieuwe reismaatje er net zo in en gebruiken we de vertraging om elkaar beter te leren kennen en om een globale route uit te stippelen.

De vlucht verloopt zonder problemen en de landing was ronduit spectaculair. Al driftend op de harde zijwind, trekt de piloot op het laatste moment het vliegtuig recht en komen we uiteindelijk een paar uur later dan de planning was aan in Reykjavik.  Diezelfde avond rijden we nog een flink stuk richting het zuidoosten van IJsland. De auto is uitgerust met spikes, waardoor we genoeg grip hebben op de ijzige wegen. Het is nu echt begonnen, de komende 85 uur gaan we op zoek naar het magische groene goud; het noorderlicht.

We zetten de auto neer in de buurt van Seljalandsfoss, een van IJslands indrukwekkendste watervallen in het zuiden van IJsland.  Normaal gesproken zijn hier behoorlijk wat toeristen, maar door onze vertraging komen we midden in de nacht aan. Er is helemaal niemand en met een hoofdlamp op lopen we de duisternis in om foto’s te maken van dit natuurgeweld. Voor me stort zich een enorme hoeveelheid water van 65 m naar beneden, om zich daarna kronkelend een weg te vinden in een met poedersuiker bestrooid landschap.  Als ik achter de waterval doorloop komt het besef waar ik ben. Een paar uur geleden zaten we nog in Nederland, nu loop ik achter een waterval langs en waait een IJslandse storm liters water in mijn gezicht. De foto van het silhouet van Lindy, die met haar hoofdlamp tegen een muur van water schijnt is meteen de foto van de dag. Man, wat is dit mooi en wát een begin van de challenge!

Niet slecht wakker worden met dit uitzicht.

Die nacht kamperen we wild met uitzicht op de waterval en maken ons klaar voor de eerste nacht in de auto. We maken een plan voor morgen en als we naar buiten kijken, zien we een hele lichte groene gloed die soms door het wolkendek heen prikt. Eigenlijk hechten we er niet zo veel waarde aan, maar iets zegt me dat ik toch even een foto moet maken. De eerste foto is meteen raak. Een groot deel van de lucht is groen gekleurd. Met het blote oog lastig te zien, maar op de foto ziet het er waanzinnig uit. Maar om nu te zeggen dat de challenge geslaagd is, nee niet echt, want we kunnen het zelf niet heel goed waarnemen.

De eerste nacht zien we voor het eerst het noorderlicht, maar niet zoals je op de foto ziet.

Nog 70 uur
Als we de volgende ochtend kunnen zien waar we onze auto hebben neergezet, beseffen we dat we gister veel geluk hadden en dat het bijzonder is om Seljalandsfoss zonder andere mensen te zien. Van een afstand zien we hoe bussen vol toeristen als mieren bij de waterval worden afgezet. We schieten nog wat beelden met de drone, voordat we verder naar het oosten rijden.

Onderweg zien we Skogafoss, een andere bekende waterval van IJsland en de zwarte stranden van Vik. Black Sand Beach heeft, zoals de naam doet vermoeden, pikzwarte zandstranden. Door de storm zijn de golven indrukwekkend hoog. Inmiddels zijn we meer dan een dag op het eiland en net als vorig jaar blijft het land me verbazen. Het land heeft het karakter van een rugby speler, alles is rauw, ruig en stoer. En de elementen zijn altijd en overal aanwezig. In sneltreinvaart worden er depressies over het land gejaagd en rijdend door het landschap lijkt het of de aarde gister is opgetild. In de Lonely Planet lees ik dat er in een rustige week gemiddeld tussen de 150 en 400 aardbevingen voorkomen, IJslanders spreken van een drukke week als het aantal per week boven de 3000 tot 5000 ligt!

Black Beach

Inmiddels is de wind weer aangetrokken en rijden we verder naar het zuid-oosten, richting Vatnajökull. Dit nationale park heeft waanzinnige gletsjers en is een must see voor iedereen die IJsland bezoekt. Voor de meeste toeristen is dit ritje te ver en juist die rust is erg prettig. Lindy rijdt een aantal uur en de omstandigheden worden steeds lastiger. Het waait heel hard en de sneeuw zorgt dat de weg lastig zichtbaar is. Onderweg komen we een gestrande auto tegen die door het winterse weer van de weg is geraakt. We besluiten om, zodra we ergens kunnen parkeren, daar te overnachten.  Na een uur rijden komen we een zijweg tegen en rijden de duisternis in. Het mooie van IJsland is dat er heel weinig mensen wonen en dat je op heel veel plekken kan wildkamperen. Door het slechte weer, kunnen we erg lastig inschatten waar we precies zijn en of het veilig is om onze auto hier neer te zetten.

We krijgen via de drone-app de waarschuwing dat er ergens in de buurt een vliegveld moet liggen. We hebben geen idee of we midden op een landingsbaan staan, maar met deze storm lijkt het onwaarschijnlijk dat hier vannacht iemand gaat landen. Het is een pittige nacht, de wind laat de auto hard heen en weer schudden en ik maak me zorgen dat we kunnen insneeuwen. Halverwege de nacht, gaat de sneeuw over in een lange intense regen en hagelperiodes, die er voor zorgen dat een groot gedeelte van de sneeuw verdwijnt. Door de intensiteit van de wind en de hoeveelheid water die naar beneden komt, lig ik onrustig in bed. Staan we hoog genoeg? Kunnen we wegkomen of zit de auto straks klem in de modder? Slapen doe ik weinig deze nacht.

 Een pittige nacht in de middle of nowhere. Geen idee of we hier op een landingsbaan stonden.

< 45 uur
In de ochtend lijkt het of er überhaupt geen storm is geweest. Het is volledig opgeklaard en bij daglicht zien we waar we staan. We hebben uitzicht op de zee en als we ons omdraaien kijken we naar de besneeuwde witte bergen van Vatnajökull. Werkelijk sprookjesachtig.  Met het slaap nog in onze ogen, rijden we verder naar de Svinafellsjokulsvegur gletsjer. De rit ernaar toe is werkelijk adembenemend mooi. Aangekomen op locatie zien we grote blokken intens blauw ijs bedenkt met een laagje sneeuw contrasteren met het zwarte lava zand. De gletsjer is indrukwekkend groot en het doet je beseffen hoe klein we als mens zijn.

We rijden verder het nationaal park binnen en informeren bij het informatiecentrum naar de condities. De wandeling die ik voor ogen had, kan helaas niet worden gedaan i.v.m. lawinegevaar, maar het centrum geeft een mooi alternatief. We doen een wandeling van 15km, met prachtige uitzichten over de zuidkust van IJsland. Bovenin ligt er nog veel sneeuw en we zakken soms 30cm in de sneeuw weg. Het is leuk om te zien dat Lindy zich niet laat weerhouden door de grote hoeveelheid sneeuw en na een lang stuk ploeteren, worden we beloond met een fantastisch uitzicht over de gletsjer.

Na de wandeling, kopen we douchemunten bij het informatie centrum, wat echt even fijn is na een aantal dagen zonder douche. Dit was misschien wel de mooiste dag van de 85 uur. Die avond rijden we met een dikke glimlach naar Skaftafell, waar we de volgende dag een ijsgrot in Jökulsárlón gaan bezoeken. Dit stond hoog op mijn lijstje, ik had vooraf mooie beelden gezien en wil hier erg graag foto’s van maken.

<24 uur
De ijsgrot bevindt zich in de buurt van de gletsjerlagune Jökulsárlón, een prachtig blauw water waar enorme ijsblokken van de gletsjer afbreken en vanaf daar de zee in drijven. Om de ijsgrot te bereiken moeten we met een georganiseerde tour mee. We stappen in een oversized 4WD met banden zo groot als skippyballen en rijden met andere toeristen naar de ingang van een gletsjer.

Het is een behoorlijke teleurstelling als we aankomen. De grot is afgeladen met toeristen. We hebben bijna 160 euro p.p voor deze tour betaald en dan is het ronduit jammer dat ik met open ogen in de marketing van dit bedrijf ben getrapt. Misschien ben ik ook wel erg verwend geraakt door alle mooie tripjes die ik de afgelopen jaren met mijn camera heb gemaakt. Maar een aanrader is het zeker niet.

Na deze teleurstellende tour wordt het een kleine race tegen de klok om op tijd terug te komen in Reykjavik. Er ligt nog altijd veel sneeuw op de weg en moeten ongeveer 6 uur rijden. Hoewel onze zoektocht naar het noorderlicht tot nu toe niet gelukt is, bestaat er de kans dat we aankomende avond toch wat kunnen zien. Onze tourgids liet ons in de middag weten dat de voorspellingen goed waren en dat er een heldere nacht op komst was.

<8 uur
Onderweg naar Reykjavik gaan mijn gedachten terug naar alles wat we gezien hebben en ook zonder het noorderlicht was deze challenge meer dan geslaagd. We hebben toffe dingen gezien, een behoorlijk zware storm overleefd en de wandelingen in het nationale park waren rond uit spectaculair.

We rijden de nacht in en de sterren verschijnen aan de hemel. En dan, zonder waarschuwing, staat de lucht in de fik! We rijden de auto de eerste de beste zijweg in en springen uit de auto. WOW! Waar je ook kijkt dansen groene heldere slierten door de lucht. We staan te juichen, wat is dit hypnotiserend mooi! Een uur lang laat moeder natuur zich van haar beste kant zien, waarna het noorderlicht langzaam minder wordt. Veel later dan afgesproken leveren we de huurauto in en wandelen we naar het vliegveld. Beiden zijn er stil van. Het is gewoon gelukt! Wie had dat gedacht tussen de stormen door?

De laatste nacht slapen we op matjes in een hoekje van de vertrekhal en worden om 03.30 door de beveiliging “ontdekt” en weggestuurd. Met een dikke glimlach stap ik vervolgens voldaan het vliegtuig in en besef me hoe mooi dit avontuur heeft uitgepakt. Ik heb zo veel mooie dingen gezien, heb een nieuw maatje erbij en als klap op de vuurpijl hebben we deze challenge in stijl afgesloten en het groene goud met eigen ogen mogen aanschouwen, YES!

The next 48hrs?
De volgende 48hrs challenge? Die gaat begin april naar Spanje, daarna ga ik proberen om binnen 48 uur op en neer naar Engeland te zeilen.

Achter de schermen
Het was natuurlijk een geweldige 85 uurs challenge en het leverde veel mooie beelden en belevenissen op.  Wat je niet ziet is de vertraging, dat slapen in een auto niet heel comfortabel is, dat je 4 dagen lang hetzelfde brood eet en dat we de laatste nacht door de beveiliging midden in de nacht werden weggestuurd. Ook die storm was niet heel chill en, ondanks dat we echt gelet hebben op het budget, is IJsland knettertje duur.  Maar terugkijkend was dat het allemaal waard en was het een mooi onderdeel van dit avontuur.

Deel van de tekst komt van Lindy, thanks daarvoor!

Slapen op het vliegveld

Nog even alle fotos bij elkaar: