Afgelopen februari reisde ik naar Praag om s’werelds beste klimmer, Adam Ondra, voor een interview in de Hoogtelijn, te fotograferen. Het werd een bijzondere ontmoeting en een pittige foto-opdracht, met veel last-minute veranderingen.

Een week voor vertrek krijg ik een belletje van de redactie van het Bergsportmagazine Hoogtelijn; “Adam heeft last-min besloten om in Margalef (Spaans Klimgebied) te gaan trainen, wil je, in plaats van Praag, naar Spanje vliegen om hem daar te fotograferen“. Natuurlijk wil ik dat, het vooruitzicht om de beste klimmer ter wereld in de rots te zien, spreekt me ontzettend aan. Het oorspronkelijke plan was om Adam Ondra in zijn eigen klimhal in Brno (Tsjechië) te fotograferen. Natuurlijk ook heel mooi om te doen, maar als ik kan kiezen tussen een indoor klimhal of mooie natuurlijke rotsmassieven, dan kies ik als outdoor liefhebber voor het laatste. Drie dagen voor vertrek. “Adam is door een storm in Spanje uitgeweken en gaat waarschijnlijk naar Kroatië om daar te gaan trainen”. Nog voordat ik heb kunnen omboeken, komt het bericht dat Adam toch heeft besloten om in Tsjechië te blijven trainen, maar dat de oorspronkelijke afspraak verschoven moet worden naar later in de week. KLM lacht zich ondertussen scheel.

Eenmaal in Praag volgt een ontmoeting met een bijzondere kerel. Het interview met Roanne van Voort gaat vloeiend en vanzelf. Vol passie vertelt hij over zijn sport en de vele uren die hij met plezier traint voor dat ene doel; goud winnen op de Olympische Spelen en het klimmen van keiharde routes, zowel binnen als buiten in de rots. Voor de niet klimmers onder ons, Adam Ondra is by far de beste klimmer die de wereld kent en er is geen mens die kan wat hij doet. Hij was de eerste klimmer die een zgn. 9c klom, een route waar hij 4 jaar (!) aan gewerkt heeft voordat hij deze klom. Laat dat even op je inzinken. 4 jaar lang, 1 route.

Als fotograaf was dit misschien wel de moeilijkste opdracht die ik gehad heb. Want daar waar Adam met vuur in zijn ogen over zijn sport praat, vind hij alle aandacht die bij zijn status komt kijken maar niks. Alle ogen van de overige klimmers in de hal zijn op hem gericht en elke beweging die hij maakt, wordt geanalyseerd, nog voordat hij de wand in gaat. Op het moment dat ik mijn camera uit de tas haal om portretten te maken en om hem al klimmend vast te leggen, zie ik hem veranderen in een verlegen en bijna schuw persoon die het heel ongemakkelijk vind om voor de lens te staan. Na mijn vraag of hij zich eerst wil opwarmen in een route, kijkt hij me vragend aan. “…er zijn geen moeilijke routes in deze hal, dus kies welke je wil“. Ik laat hem eerst een route doen waar ik hem vanaf de zijkant kan fotograferen en daarna kies ik voor een route met overhang en vertel hem dat ik even naar het dak wil klimmen om van bovenaf beeld te maken. Via een 30m hoge roestige brandladder, die met net even te wiebelige schroeven aan een voormalig oostblok gebouw vast zit gemaakt, klim ik ongezekerd omhoog. De Tsjechische klimhal-medewerker die mee gaat om me te laten zien waar ik moet zijn, ziet me denken en zegt lachend “its different then in Holland right?” om vervolgens stoïcijns door te klauteren.  Via verschillende daken klim ik uiteindelijk via een raampje de klimhal in. Beneden staat Adam te wachten en nog voordat ik mijn camera gepakt heb, begint hij met klimmen. De rest van de hal valt stil en ik begin te begrijpen waarom hij zo ongemakkelijk is. Alle ogen zijn op hem gericht, zelf zou ik daar ook helemaal gek van worden. Niet veel later komt hij boven en vraagt of ik de foto heb. Ik vraag hem om nog even de laatste 5 meter op nieuw te klimmen, voor de zekerheid. Als fotograaf wil ik normaal gesproken het licht testen en wat experimenteren, maar dat is vandaag niet aan de orde. Adam doet het laatste stukje van de 8ste graad route nog een keer gelaten overnieuw en laat zich vervolgens zonder op te kijken, naar beneden zakken.

Boulderen
In de klimhal is ook een bouldergedeelte waar dat weekend een aantal testwedstrijden worden gehouden voor professionele boulderaars, waarvan veel zijn klimvrienden en bezoekers zijn. Hij is zichtbaar op zijn gemak als hij een praatje met ze maakt. Hij dolt wat en kijkt naar de routes die gebouwd zijn voor de wedstrijd. Op het moment dat ik hem vraag om toch nog even de wand in te gaan, zie ik hem meteen weer in zijn mentale hol kruipen en bijna verontschuldigend vraagt hij mij welke route hij moet klimmen en zie hem denken; Kies een route die het liefst niet te prominent in de hal aanwezig is, want dan voel ik me zo bekeken.  Ik besluit om hem nog eenmalig de wand in te laten komen en verlos hem daarna uit zijn “lijden”.

Dank aan de NKBV voor deze mooie opdracht. De gehele Hoogtelijn is hier te lezen.