Het is januari 2017 en het lijkt alsof de natuur iets goed te maken heeft. De sneeuw, waarop ze in Oostenrijk met smart zaten te wachten, komt sinds twee dagen eindelijk naar beneden. De combinatie van veel nieuwe sneeuw en harde wind zorgt voor een stijging van het lawinegevaar van Stufe 1 op donderdag, tot 4 op zaterdagochtend. Ik ben hier om het IJsklimfestival in Ost Tirol te fotograferen en het komt met bakken uit de lucht!  Dat betekent dat de grote groep klimmers, die voor het Matreier Tauernhaus klaarstaat voor het ijsklimfestival in het ijsklimpark, weer aan de koffie kan: een deel van de aanloop naar het park vormt bij deze omstandigheden een risico, dat de lokale gidsen niet willen nemen. Terwijl de meute nog een bakje troost tapt, werkt de organisatie zich in het zweet om een alternatieve waterval in te richten, zodat het festival – in afgeslankte vorm – toch door kan gaan. Geen enkele klacht trouwens van de aanwezige bezoekers over de organisatie: buitensporters zijn flexibel en gewend dat de natuur het laatste woord heeft . Het geeft ons de gelegenheid beter kennis te maken met Steve House, de Amerikaan die door de liefde een nauwe band met Oostenrijk heeft.

Crash course
Als iedereen rond de middag bij de (natuurlijke) waterval is verzameld, geeft Steve een crash course ijsklimmen. Er hangen touwen en iedereen krijgt de kans een paar lijnen te klimmen. Toprope en dus veilig, hoewel het altijd oppassen blij met ijs dat door andere klimmers wordt losgemaakt en naar beneden komt. Het is ook een gelegenheid om materiaal van de sponsors van het festival uit te proberen. Voor wie dit nog nooit heeft gedaan, is het een spectaculaire ervaring: een weg naar boven zoeken in het steile ijs, waar het water hoorbaar onderdoor loopt. Dan is het tijd voor de speedwedstrijd, waar ruim vijftig deelnemers aan meedoen. Ook Nederland is daarbij vertegenwoordigd: Rik van Odenhoven en Tomas van Lieshout zijn lid van de NKBV Expeditie Academie en grijpen hun kans op wat meters ijs met beide bijlen aan. Ze geven skiles in Königsleiten en hoefden dus niet van ver te komen. De jonge honden eindigen binnen een seconde van elkaar, ergens in de middenmoot. Sneller zijn de lokale berggidsen, die in de hel van de tijd van de Nederlanders omhoogrennen.

Indrukwekkende klimtuin
Het Matreier Tauernhaus is nog lang onrustig door de prijsuitreiking en de onvermijdelijke tombola met prijzen van de sponsors. Wij zijn zo afgeknoedeld, dat we door alles heen slapen. En dat is maar goed ook, want op zondagochtend is er weer een druk programma. De zon schijnt en dat is niet het enige goede nieuws: de route naar het ijsklimpark is veilig verklaard en we kunnen dus eindelijk de creatie van de lokale helden Matthias Wurzer en Vittorio Messini bewonderen en uitproberen. En wat we zien is zonder meer indrukwekkend. Door hogerop een beek af te dammen is een natuurlijke waterval gecreëerd. Daarvoor was een systeem van 750 meter aan buizen nodig, die allemaal zwaar geïsoleerd zijn om bevriezing te voorkomen. Trots vertelt Matthias over het werk dat erin is gaan zitten om dit voor elkaar te krijgen. “Het is de derde winter dat we dit doen en het systeem is nu bijna perfect”, aldus de jonge berggids. “Er is maar drie keer een pijpdeel bevroren.” Maar voor het zover was, zijn er in de voorgaande jaren heel wat nachtelijke uurtjes in gaan zitten, waarbij gebroken waterleidingen soms voor een douche zorgden bij temperaturen ver onder het vriespunt. Van dat alles heb je geen idee als je voor de ijswand staat. Dan zie je alleen een prachtige klimtuin van ijs, met veel afwisseling van moeilijke en makkelijke routes, soms met stukjes drytoolen ertussen. En het park is een enorme publiekstrekker. Ga maar na: 80 routes die soms tot 60 meter lang zijn, van gemakkelijk tot extreem lastig. Niet gek dus dat ijsklimmers van heinde en verre komen om in deze overzichtelijke omgeving mooie routes te klimmen. De vaste touwen die op een aantal plekken als toprope aan een boom zijn bevestigd, maken watervalklimmen voor veel mensen bereikbaar. Want voorklimmen in steil watervalijs blij een kwestie van ervaring en stalen zenuwen. “Door dit park kunnen mensen op een relatief veilige manier ervaring opdoen. En zo kunnen ze ook weer de stap zetten naar zelfstandig klimmen”, aldus Matthias. Wij klimmen nog een route en doen wat oefeningen om vertrouwen te krijgen in de ijsbijlen. En dan is het voor ons alweer tijd om terug te gaan naar het rustieke Matreier Tauernhaus, dat al 800 jaar de toegang tot het dal bewaakt. We eten een cordon bleu, graven de auto uit en beginnen aan een lange terugreis door een witte wereld. Een weekend naar deze plek is veel en veel te kort om alles eruit te halen. (tekst Ico Kloppenburg, NKBV)